بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی واسپین در زنان یائسه و غیر یائسه

چکیده مقدمه و هدف: واسپین آدیپوسایتوکاین جدیدی است که مقاومت به انسولین را کاهش داده و تحمل گلوکز را بهبود می-دهد؛ به نحوی که این سایتوکاین اثر حساس کننده به انسولین داشته و از سایتوکاین های ضدالتهاب محسوب می شود. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی واسپین در زنان یائسه و غیریائسه می باشد. مواد و روش ها: 12 زن یائسه (میانگین سنی 02/6 ± 42/53 سال و میانگین وزن 46/9 ± 83/73 کیلوگرم) و 12 زن غیر یائسه (میانگین سن 91/7 ± 08/32 سال و میانگین وزن 2/11 ± 33/74 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. برنامه تمرینی، شامل 24 جلسه تمرین هوازی بوده که طی هشت هفته، 3 بار در هفته و شدت 80-40% حداکثر ضربان قلب ذخیره اجرا شد؛ مدت زمان تمرینی در هفته اول 25 دقیقه بود به طوری که در هفته هشتم به 45 دقیقه رسید. قبل و بعد از دوره ی تمرینی سطوح پلاسمایی واسپین، گلوکز، انسولین، مقاومت به انسولین و شاخص های ترکیب بدن اندازه گیری شد. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد بین دو گروه، در شاخص-های whr، حداکثر اکسیژن مصرفی و سطوح واسپین تفاوت معنی-داری را در مرحله پس آزمون وجود دارد (05/0 ?p )، در حالی که هیچ تغییر معنی داری در bmi، درصد چربی بدن، انسولین، گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0 ?p )؛ همچنین افزایش معنی دار واسپین و کاهش مقاومت به انسولین در زنان یائسه بعد از هشت هفته تمرین هوازی نسبت به مرحله پیش آزمون مشاهده شد (05/0 ?p ). نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت هشت هفته تمرین هوازی می-تواند منجر به کاهش whr، افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی شده و با افزایش سطوح واسپین باعث بهبود مقاومت به انسولین و التهاب در زنان یائسه می شود. واژگان کلیدی: واسپین، مقاومت به انسولین، زنان یائسه، تمرینات هوازی.